Првиот дел од моето шведско патешествие завршува со најубави емоции и прекрасно искуство (иако во снег и на минус 11, како што утринава го осамна теренот).
Да, првиот дел на кој второто продолжение се очекува од последната недела во април, ако се сложат коцките како што планираме и двете страни.
Но, најважно од се` во цела таа корелација е што се верификуваше уште еднаш, на сосем друго место на планетава, во сосем друг концепт на игра, мојот квалитет кој секогаш досега срамежливо го одбегнував да го потенцирам. Веројатно и токму затоа сега ми е уште помило и подраго што и официјално го слушам од луѓе кои првпат ги гледам и ме гледаат.
Ако дури и јас се сомневав по малку, дека ќе го видат најдоброто од мене, во толку краток период, сега веќе е минато. Го видоа најубавото македонско женско-фудбалско претставување, ми ја потврдија „одличната голманска техника, која ми била со одличен одраз и работа со двете раце подеднакво“ нешто што кога го чув за себе ми беше посебно драго, бидејќи пред многу години тоа беше еден од најлошите недостатоци „со оваа сум подобра, со онаа сум полоша“. За тоа можам да му бидам благодарна најмногу на мојот шпански учител, што го искорени лошото, а го усоврши доброто во двете раце. Да, и тоа дека сум била „исклучително офанзивен голман кој работи одлично во ситуации “1 на 1“ и “2 на 1““ посебно ми остави впечаток, бидејќи линиските голмани не се многу ценети, а сите што се занимаваме со оваа професија и знаеме зошто.
Затоа сите овие нивни зборови, веројатно ќе ми одѕвонуваат со уште поголем ентузијазам до стартот на првенството кога заеднички треба да одлучиме кои услови ќе ги прифатиме. Најинтересното од се` е што сите овие мои тренинзи ги следеа уште неколку скаути од шведскиот женски фудбал, па така на заминување добив контакт и од уште два клуба, Ånge IF и нивниот скаут и господин Стјуарт со друг фудбалски клуб од Умеа.
Можам ли да бидам пресреќна и да се заблагодарам на сите кои ми ја даваа поддршката за да стигнам до тука?
Да, можам и ќе бидам, во сите следни денови додека не го финализираме сиот овој исчекор.
И на моите најблиски и на сите тренери и на сите оние со кои сум секојдневно во добро расположение и максимална љубов.
На крајот не можам да не спомнам дека сето ова за мене беше малку шок, од топлата Барселона каде во моментов се 25 степени, во ладната Шведска каде утринава беа измерени минус 11.
Но верувале или не, моето срце беше најтопло на свет.
Не само поради доживувањето од сиот овој фудбал деновиве, туку најмногу поради несебичната поддршка, грижа и љубов од фамилијата која ја сметам за најзаслужна за моето шведско искуство.
Да, фамилијата која овие 10-тина дена се грижеше за мене како да сум нивно дете, македонската фамилија во Шведска.
Фамилијата Наскови, со потекло од Свети Николе, а веќе 23 години во оваа земја.
Видан, професорот во шведско училиште кој работи и како фудбалски тренер, а претходно 12 години водел шведска женска фудбалска екипа. Човекот кој ги направи сите менаџерски контакти и човекот што прави за Македонија многу повеќе од овие ситни детали за кои јас пишувам. Неговата сопруга Наташа, професор во Училиште за козметика, а има и сопствен фризерски салон, која секојдневно ми ги полнеше батериите за да не го осетам студот од кој се плашев. И нивните две прекрасни деца, Елени која од мала играла фудбал, а сега е комплетно посветена на студиите по Социологија и Александар кој го продолжува спортот во фамилијата како хокеар.
Прекрасната фамилија Наскови ми го топлеше срцето во сите мои шведски денови на ладно.
Сега откога ги запознав и кога моето искуство го раскажувам на најблиските ми, добив уште поголема сатисфакција од луѓето кои слушнале за нив во Македонија, за нивната непроценлива благодарност, за нивната несебична хуманост и поддршка низ годините наназад. Дури сега слушам од македонци кои ги познаваат дека токму тој ист човек направил многу убави нешта за спортско Свети Николе, дека несебично потпомогнал многу спортски акции во градот од кои се корените на оваа македонска фамилија во Шведска. Исто како што најслучајно, што се вели „од нигде-никаде“ стапивме во контакт и се изнајдовме за да се пронајдеме во Шведска.
Ако сите фамилии се барем половина од љубовта кои Наскови ја имаат кон Македонија и Македонците, тогаш со сигурност можеме да бидеме најгордата и најсреќната нација на планетата.
Да! Со сигурност.
Затоа најголема благодарност за првиот мој дел во Шведска токму за нив.
А се надевам дека во вториот дел токму тие ќе бидат горди и на мене, бидејќи ќе го оправдам нивното залагање и поддршка, грижа и љубов кои ми ја подарија изминативе денови.
И знам дека нема да бидам само уште еден македонски спортист кој Видан го менаџирал од Македонија и го донел во Шведска (а има донесено многу фудбалери на кои им има обезбедено максимални услови за работа и живот), туку ќе оставам печат со кои ќе се горедееме сите.
Шведскиот дневник, тука не завршува... Продолжува наскоро, со љубов и посветеност во работата која ја работам во континуитет од моето детство и работата за која живеам - Фудбалот.
