Втор ден тест за мојата душа,
за емоциите,
за целиот концепт
со кој тргнав од Барселона кон Стокхолм.
За почеток знам едно.
Не им верувам на тие што ќе кажат дека Швеѓаните се ладни и негостољубиви.
Камо среќа сите македонци да бевме толку љубезни и гостољубиви (сем на ФБ и во говор). А кога сум на темава не можам да го прескокнам ни тоа. Кога заминав од Леванте накај новово шведско искуство, забележав радост во очите на сите мои колешки од клубот. Сите ми се радуваа „што ги напуштам“, затоа што искрено ми посакаа да успеам уште повеќе. Но, во исто време потајно ќе ми шепнеа на увце, дека сакаат да „не успеам“ таму за да бидам заедно со нив во Барселона.
Убаво чувство како и да е.
Тоа е таа разлика од кај нас. Кога човек успева во Македонија, веднаш почнуваат да се плетат приказни кои одат од најниски страсти па до запенување на устата со погани зборови.
Во Шведска е исто како и во Шпанија.
Двете голманки на екипата, со задоволство ме гледаат. Максимална поддршка имам и од двете. Иако доаѓам како евентуално засилување и затоа ми ги даваат приоритетите во тренингот додека тие две се менуваат, не постои ниту еден миг на некаква одбивност или неприфаќање.
Затоа се чудам, како тоа ми се увртело во глава дека ние како народ сме најљубезни и најискрени. Можеби сме, поединци...но генерално, веројатно тие што тоа го кажале не ја запознале вистинската гостопримливост и искреност.
А што се однесува до тренинзите вечерва, ќе ги прескокнами ќе ги сочувам за мојата тетратка на нови квалитетни вежби, „како до посилен момент на брзина, рефлекс со раце и нозе во исто време“. Тајна (и лекција која ја научив вечерва) која со задоволство ќе ја поделам само со голманките кои ја сакаат професијата со цело срце.
Одам на заслужен одмор...денес беше исцрпувачки ден.
(ете ја и првата фотографија од вечерашниот тренинг, направена од човекот кој го менаџира моето доаѓање во Шведска)
за емоциите,
за целиот концепт
со кој тргнав од Барселона кон Стокхолм.
За почеток знам едно.
Не им верувам на тие што ќе кажат дека Швеѓаните се ладни и негостољубиви.
Камо среќа сите македонци да бевме толку љубезни и гостољубиви (сем на ФБ и во говор). А кога сум на темава не можам да го прескокнам ни тоа. Кога заминав од Леванте накај новово шведско искуство, забележав радост во очите на сите мои колешки од клубот. Сите ми се радуваа „што ги напуштам“, затоа што искрено ми посакаа да успеам уште повеќе. Но, во исто време потајно ќе ми шепнеа на увце, дека сакаат да „не успеам“ таму за да бидам заедно со нив во Барселона.
Убаво чувство како и да е.
Тоа е таа разлика од кај нас. Кога човек успева во Македонија, веднаш почнуваат да се плетат приказни кои одат од најниски страсти па до запенување на устата со погани зборови.
Во Шведска е исто како и во Шпанија.
Двете голманки на екипата, со задоволство ме гледаат. Максимална поддршка имам и од двете. Иако доаѓам како евентуално засилување и затоа ми ги даваат приоритетите во тренингот додека тие две се менуваат, не постои ниту еден миг на некаква одбивност или неприфаќање.
Затоа се чудам, како тоа ми се увртело во глава дека ние како народ сме најљубезни и најискрени. Можеби сме, поединци...но генерално, веројатно тие што тоа го кажале не ја запознале вистинската гостопримливост и искреност.
А што се однесува до тренинзите вечерва, ќе ги прескокнами ќе ги сочувам за мојата тетратка на нови квалитетни вежби, „како до посилен момент на брзина, рефлекс со раце и нозе во исто време“. Тајна (и лекција која ја научив вечерва) која со задоволство ќе ја поделам само со голманките кои ја сакаат професијата со цело срце.
Одам на заслужен одмор...денес беше исцрпувачки ден.
(ете ја и првата фотографија од вечерашниот тренинг, направена од човекот кој го менаџира моето доаѓање во Шведска)
